SelektVracht

Ik dacht: laat ik eens een kijkje nemen in de webwinkel van V&D. Dat is een aanvechting die iedereen weleens heeft, dus waarom ik niet? In de webwinkel zag ik een aantrekkelijk kledingstuk, waarvan ik besloot dat het niet mocht ontbreken in dan wel aan mijn kledingkast, kapstok, lichaam, wasmand, -machine of -lijn. Ik plaatste de bestelling. De volgende dag zou het door SelektVracht worden bezorgd.

Die dag slaagde ik er op mijn werk maar nauwelijks in me te concentreren. Mijn gedachten waren voortdurend bij het pakje dat op de eettafel geduldig lag te wachten om uitgepakt te worden. Om drie uur ’s middags spoedde ik mij, de maximum snelheid en andere verkeersregels aan mijn laars lappend, vol verwachting naar huis, trillend van opwinding. Kirrend ook, wellicht, of andere genante geluiden voortbrengend, maar wie let daar op, in zo’n staat van extase? Ik niet.

Ik trof een tafel aan met alles erop wat men kan bedenken, behalve een pakje van V&D. De teleurstelling, ik hoef het waarschijnlijk niet uit te tekenen, was intens. Zodra het gevoel in mijn lichaam weer een beetje was teruggekeerd, pakte ik mijn laptop en begaf ik mij op de track&trace-pagina van SelektVracht, alwaar ik leerde dat het pakje twee keer was geweigerd. Twee keer! Maar er was de hele dag iemand thuis en er is niemand van SelektVracht aan de deur geweest.

Ik tracht me de situatie voor te stellen. De koerier van SelektVracht belt aan op het adres waarvan hij denkt dat het op het pakje staat. Er doet een mevrouw in peignoir open, of een meneer in peignoir. De koerier biedt het pakje aan. De mevrouw of meneer, laten we het voor het gemak maar op een mevrouw houden, bekijkt het pakje even en zegt dan dat het niet voor haar is. De koerier zegt “Oh” en gaat weer weg. De mevrouw knipoogt, hoewel ze dat eigenlijk niet zo goed kan, en sluit de deur.

Op een later tijdstip probeert de koerier van SelektVracht het nog een keer. Nu doet er een meneer open, vreemd genoeg in dezelfde peignoir, maar dat zijn onze zaken niet. Ook de meneer weet niets van een pakje van V&D, hij kan echter wel iets beter knipogen. De koerier, niet in het minst verbaasd dat het pakje bij de tweede poging nog steeds niet voor dit adres bestemd is, zegt weer “Oh” en stuurt het pakje terug naar het distributiecentrum.

De koerier vraagt zich geen seconde af wat er is misgegaan. Hij vergelijkt de straatnaam op het pakje niet met die op het straatnaambord, voor de zekerheid. Hij besluit ook niet het huisnummer te controleren. Of de naam op het pakje te vergelijken met die op het naambordje. Hij legt niet de link tussen deze dubbele weigering en de dyslexie die weliswaar nooit officieel is gediagnosticeerd maar hem al zijn hele leven parten speelt, waardoor hij deze week alleen al zesendertig geweigerde pakjes had.

Ik vind het moeilijk om me te verplaatsen in iemand die niet zelf nadenkt.