#durftevragen [2]

Toen ik mij krap twee maanden geleden voor het eerst voorzichtig op de Toeter (Twitter, voor niet-ingewijden) begaf, ik vertelde het al eerder, dacht ik nog dat ik te maken had met iets gewichtigs. En dus niet met de enorme wereldwijde chatbox die het gewoon bleek te zijn. Nu weet ik beter, maar hoe zit het eigenlijk met mijn medetoeteraars?

Neem nu de regels. Zijn er regels? Waar staan die? Misschien heb ik niet goed gezocht, ik heb ze in ieder geval niet kunnen vinden. Zo zou #durftevragen er bijvoorbeeld zijn voor het stellen van vragen, met de bedoeling daar een serieus antwoord op te krijgen. Voor iedereen dus die zelfs te lui is om Google het werk te laten doen. Maar is dat wel zo? Op http://www.durftevragen.nl staat het niet.

Om mij heen zie ik af en toe toeteraars die zich voornamelijk toeleggen op het geven van spitse – of in ieder geval spits bedoelde – antwoorden op die #durftevragen-vragen. Soms leuk, soms minder leuk, vaak niet leuk. Misschien is dát wel de bedoeling. Het geven van domme antwoorden op domme vragen. Ja, die bestaan wel, domme vragen. En de mensheid verdient grappige antwoorden op domme vragen.

Dus ik dacht: dat kan ik beter. Soms heb ik dat, dat ik denk dat ik iets beter kan. Hoe minder medicatie, des te beter ik iets denk te kunnen. Daar gaat het nu niet over. Ik stortte me, op een druilerige zaterdag, vol overgave op #durftevragen. En wat bleek? Bijna iedere vraag is wel een beetje ambigu en daarmee geschikt voor een irrelevant antwoord. Het tempo zat er meteen goed in en ik moest om mezelf lachen, af en toe. Dat ziet tóch niemand. Tot diep in de nacht ging ik door.

De sociologische gevolgen tekenden zich al snel af. Polarisatie is te veel eer, maar er ontstonden kampen. Er vielen vermanende woorden, waarvan ‘spam’, ‘flauw’ en ‘time-out’ de vriendelijkste waren, in schril contrast met van iedere context gespeende schuttingtaal. Direct gevolgd door we-want-more-geroep en aanverwante loftuitingen die niet zelden woorden als ‘geniaal’ en ‘hilarisch’ bevatten. Heen en weer geslingerd tussen zure fatsoenrakkers en fans met gevoel voor humor.

Na een tijdje gebeurde het onvermijdelijke: er liepen volgers weg. Onbeduidende volgers, nitwits van wie toch al niets groots en/of meeslepends te verwachten viel. Maar ook belangrijke, gekoesterde volgers, die met veel geraas van het voetstuk donderden waarop ze helemaal niet thuis bleken te horen. @sylviawitteman, bijvoorbeeld. Ja, dat was een triest moment, ik ben er alweer overheen, dank u. Desgevraagd volgde een toelichting: “Het spijt me, maar je lulde mijn hele timeline vol.” Ja, hallo, waar heb je dan zo’n TL-buis voor?

Voor elke verloren volgeling kreeg ik er echter drie terug. Leuker, knapper, jonger (in ieder geval ‘at heart’). Langzaam maar zeker wordt mijn gevolg gefilterd. Humorloze kommaneukers, verblind door niet bestaande regels en schijnverantwoordelijkheden, maken vrijwillig plaats voor een veelvoud aan vrijzinnige geesten die de ironie en de anarchie van het wereldwijde web herkennen en waarderen.

Denk ik. *burp*