Valentijn

Lievekesdag noemen de Belgen het. Er kleefde een zweempje romantiek aan, ooit. Een anonieme kaart van een geheime aanbidder. Niet dat ik er ooit een heb mogen ontvangen, maar ik zeg het eerlijk: ik had het best gewild, vroeger, toen ik nog niet gelukkig was. Een geheime aanbidder is altijd beter dan helemaal geen aanbidder, immers. Die anonimiteit zou dan natuurlijk wel een keer doorbroken moeten worden, anders heb je er nog niets aan. Ik heb niet zelden geheim aanbeden, dus ik kan het weten. Overigens zonder tussenkomst van valentijnstoestanden.

Ja, vroeger. Anonimiteit en romantiek zijn inmiddels geheel overboord. Het is tegenwoordig verplicht om je man, je vrouw, je verkering, je verloofde, je maitresse en/of je promiscue collega dan wel buurvrouw op 14 februari een attentie te doen toekomen. Gewoon met je naam erop en als het even kan iets duurs: met een handgeschreven, al dan niet erotisch getint liefdesgedicht komt men niet meer weg. Doe je het niet, dan hou je niet van hem, haar of hen. De ordinaire valentijnskaarten zijn, als ik het goed begrijp, allang niet meer bedoeld voor het lief, maar voor de voltallige vrienden-, kennissen- en familiekring, inclusief collega’s, buren, noem maar op.

Ik hecht eraan te benadrukken dat ik niet alleen nog nooit een valentijnskaart heb ontvangen, maar dat ik er ook nog nooit een heb verstuurd. Misschien heb ik wel eens de aanvechting gevoeld, in mijn jonge jaren, maar dan durfde ik het uiteindelijk toch niet. Gelukkig maar, achteraf.

Ik ben er eens van beschuldigd, in een niet zo heel erg ver verleden. Een gapende wond heeft dat achtergelaten in mijn ziel. Dat iemand mij tot zo’n banale daad in staat acht. Nog nooit ben ik zo beledigd. Zelfs niet door iedereen die beweert dat mijn geliefde, geheel in tegenspraak met de afkeer voor de valentijnsterreur die ook zij zegt te voelen (wat passen we toch goed bij elkaar!), wel degelijk een onbetaalbaar sierraad van mij zou willen ontvangen op die gitzwarte dag in februari.

Het was natuurlijk altijd al voor softies en musicalliefhebbers, Valentijnsdag, maar nu betekent het dus helemaal niets meer. Zelfs mijn kinderen, die nog helemaal niet weten wat liefde is, worden meegesleept. Men kan zich derhalve voorstellen dat de verstokte romanticus in mij zielsgelukkig was toen ik gisteren in de krant las dat de romantiek helemaal terug is. Zuid-Amerikaans temperament, dat is precies wat we nodig hadden en dan zijn we bij de Colombianen aan het goede adres. Twintigduizend valentijnsrozen stuurden ze naar Nederland. Twintigduizend! En dat is nog maar het begin.

Het moest natuurlijk een verrassing blijven, zoals het een goed valentijnscadeau betaamt, maar de ontdekking van de douane op Schiphol deed niets af aan de goede bedoelingen. De schooiers hadden negen kilo cocaïne tussen de bloemen verstopt, in handzame pakjes van twintig gram. Met een straatwaarde van, naar verluidt, meer dan een miljoen euro. En ja, zonder afzender.

Kijk, dan steek je je nek uit. Als dat geen pure liefde is, dan weet ik het niet meer.